Γίνεται ολοένα και πιο περιζήτητος, τα ξένα μουσικά blogs μιλούν γι' αυτόν και ο Λάνθιμος σκηνοθετεί το βίντεο ενός τραγουδιού του. Πώς είναι όμως να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα στο βροχερό Λονδίνο με ένα νέο ηλιόλουστο άλμπουμ όπως το Global;
Η συναυλία του Leon of Athens, όπως ονομάζεται πλέον ο Leon, έχει μόλις τελειώσει.
Καθώς αφήνω το βλέμμα μου στη διαδικασία του τυλίγματος των άπειρων καλωδίων και στο άδειασμα της σκηνής του Six D.O.G.S σκέφτομαι πρώτον, πως τα νέα τραγούδια του κατά κόσμον Τιμολέοντα Βερέμη δεν θα μείνουν για πολύ αποκλειστική ανακάλυψη των Αθηναίων χίπστερ -έχουν όλες τις προδιαγραφές να εξαπλωθούν σε ραδιόφωνα, social media και διαφημίσεις - και δεύτερον, πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα και στις συνεντεύξεις. Διότι, ναι μεν μπορώ να του μιλήσω μετά τις απαραίτητες χειραψίες και τα αφοπλιστικά χαμόγελα γοητείας που θα ανταλλάξει με τα στυλιστικά ανήσυχα κορίτσια που τον
περιμένουν, αλλά προτιμάμε και οι δύο να τα πούμε μέσω skype σε λίγες ημέρες με την ησυχία μας, από το Λονδίνο που θα βρίσκεται - από τη σταθερή του βάση δηλαδή.
Ανεβαίνοντας την αρκετά θορυβώδη λόγω σαββατόβραδου Ερμού κι έχοντας στα χέρια μου
το νέο του cd, Global, χαζεύω το επίτηδες μισό, παιχνιδίζον εξώφυλλο του άλμπουμ, που αλλάζει ανάλογα με το πώς το βλέπεις. Ένας πύραυλος χωνάκι που έχει για μπάλες πλανήτες. Κι ένας πύραυλος κανονικός, με μπάλες παγωτού.
Μου έρχονται στο μυαλό διάφορα ξένα μπλογκς που βρήκα την προηγούμενη στο ίντερνετ,
τα οποία εκθειάζουν το νέο άλμπουμ του Leon of Athens, πότε ως μία ακόμη ευχάριστη
ελληνική έκπληξη μετά τους Keep -Shelly-In-Athens και πότε ως έναν αξιόλογο τραγουδοποιό που αξίζει να ανακαλύψεις, αν σου αρέσει η indie folk. Μια σκέψη που μου αλλάζει τα σχέδια. Γιατί ενώ σκόπευα να του ζητήσω να μιλήσουμε για τη νεότερη μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό, συνειδητοποιώ πως για τους καλλιτέχνες ισχύουν άλλοι κανόνες. Ιδιαίτερα όταν εμπλέκεσαι με τα εικαστικά ή με το αγγλόφωνο τραγούδι. Ακόμη και μεσούσης της κρίσης δεν πας στο Λονδίνο για να βρεις απλώς μια δουλειά. Πας στο κέντρο των εξελίξεων. Και το ξέρεις καλά.
Τί γίνεται ως προς τη μουσική εκεί, λοιπόν; Τι βλέπεις να έρχεται προς τα εδώ;
Κάτι που δεν ξέρω αν μου αρέσει και πάρα πολύ: Οι ενορχηστρώσεις τους γίνονται πολύ μίνιμαλ. Πολύ λιτές.
Καταλαβαίνω γιατί ο Λεόν νιώθει τόσο μακριά από τη νέα τάση της μίνιμαλ μουσικής, όταν ακούω με προσοχή πια το νέο του άλμπουμ Global. Όπως και στην πρώτη του δουλειά
Futrue, του αρέσει να γεμίζει τις μελωδίες του με ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην έννοια μιας συλλογικής γιορτής. Και αν στο πρώτο του άλμπουμ (2009) ο ήχος του
γιουκαλίλι παρέπεμπε περισσότερο στη βαλκανική ματιά των περιζήτητων τότε Beirut, τώρα νιώθω πως υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη εξωστρέφεια στον ήχο, μια περισσότερο δυτική λογική. Καθόλου τυχαίο. Ο ήχος αυτή τη φορά φέρει την υπογραφή του διάσημου
παραγωγού των συγκροτημάτων Belle And Sebastian και Mogwai, Tony Doogan. Πώς
έγινε αυτό; Ο ατζέντης της μπάντας του Λεόν στο Λονδίνο έστειλε κάποια τραγούδια του σε διάφορους παραγωγούς και ο Ντούγκαν έδειξε ενδιαφέρον. Τόσο για τη μουσική όσο και
τους στίχους. Οι οποίοι ομολογουμένως ξεφεύγουν από τις κλισέ ευκολίες του
“σ’ αγαπώ-μου λείπεις” του ελληνικού αγγλόφωνου τραγουδιού.
Τι το διαφορετικό έχει ένας ξένος παραγωγός, τελικά;
Δεν θεωρώ ότι υστερούμε εμείς σε κάτι, γιατί και σε αυτό το άλμπουμ δούλεψαν και Έλληνες μουσικοί. Αλλά η συνεργασία με τον Τόνυ μου έμαθε πολλά. Ένα από αυτά ήταν να μην αναβάλω πράγματα. Έλεγα «ας το αφήσουμε αυτό για αύριο», και μου έλεγε «η άλλη στιγμή
είναι τώρα». Ή, πήγαινα στο στούντιο και ξεκινούσα το ψάξιμο εκεί. Και τότε έλεγε «δεν θα ψαχτούμε τώρα, έλα με συγκεκριμένες ιδέες, και τότε να τις γράψουμε».
Εξέφραζες δηλαδή το κλασικό στερεότυπο που έχουν οι Έλληνες για τους ξένους;
Δεν πιστεύω σε εθνικά χαρακτηριστικά. Είναι θέμα ατόμου.
Του ζητώ να μου περιγράψει τι βλέπει από το παράθυρό του. Γυρίζει την κάμερά του. Τώρα βλέπω κι εγώ έναν προαύλιο χώρο που σχηματίζουν αυτά τα κλασικά βρετανικά κτίρια με
τα κλασικά κόκκινα τουβλάκια. Και την κλασική συννεφιά φυσικά. Μου εξηγεί πως παλιά το βρετανικό κράτος παραχωρούσε αυτά τα κτίρια σε ανέργους, ενώ τώρα πια νοικιάζονται. Μου μιλά με έναν σχετικό ενθουσιασμό για το ανατολικό Λονδίνο όπου μένει, σε μια σχετικά μποέμ περιοχή. Έχει συστήσει μέχρι και μια μικρή δισκογραφική με τον αδελφό του και κάποιους φίλους, προκειμένου να προωθεί από εκεί τη δουλειά του, καθώς και δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Γενικώς, είναι της παρέας, του αρέσει να δουλεύει με φίλους. Τον ρωτάω αν τον φοβίζουν οι εντάσεις όταν δουλεύουν μαζί. “Έχω μάθει να διαχωρίζω το κομμάτι της φιλίας
από αυτό της δουλειάς», θα μου πει. «Είμαι ξεκάθαρος από την αρχή».
Πώς είναι η ζωή εκεί;
Μου αρέσει πάρα πολύ, ευτυχώς. Το ανατολικό Λονδίνο έχει πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με τις τέχνες. Κατά τ’ άλλα, κάνουμε πολλές πρόβες την ημέρα, μετά
μαγείρεμα στο σπίτι – δεν φημίζονται για το φαγητό τους εδώ, όπως ξέρεις. Όσο για τον
μουντό καιρό, μπορώ να πω ότι με βοηθά να δουλεύω περισσότερο. Αν έχεις κάτι με
το οποίο να ασχολείσαι εδώ είναι αντίδοτο για τον καιρό. Επίσης, μου αρέσει που γίνονται πολλές συναυλίες από μικρά συγκροτήματα. Αν και τα πάντα είναι πανάκριβα, με μια μπίρα μπορείς να πας να ακούσεις καλή μουσική.
Νιώθεις τη διαφορά πια με την Αθήνα ακόμη πιο μεγάλη;
Λοιπόν, ακόμη και τώρα που επέστρεψα κι άρχισα να περπατώ στους δρόμους ένιωσα
ξανά τη διαφορά. Το Λονδίνο είναι ένα μέρος με οικονομική ευημερία, κι αυτό είναι κάτι
που το συνειδητοποιείς αμέσως. Γι’ αυτό ίσως τα πράγματα εδώ είναι κάπως πιο ήρεμα. Ενώ στην Αθήνα, νομίζω, λόγω της κατάστασης υπάρχει μια γενικότερη ταραχή - και
συναισθηματική, εννοώ. Βέβαια, υπάρχει μια διαφορά σχετικά με την άρχουσα τάξη. Η δική
τους δεν είναι τόσο διεφθαρμένη και προκλητική, όπως είναι η ελληνική. Στην Ελλάδα η
άρχουσα τάξη είναι λατινοαμερικανικού τύπου. Επίσης, διαπιστώνεις μια ακόμη σημαντική διαφορά. Στην Αγγλία έχουν διασφαλιστεί ορισμένα πράγματα όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ελλάδα ακόμη, και ειδικά τώρα με ένα ποσοστό τέτοιο όπως αυτό της
Χρυσής Αυγής, εξακολουθούμε να έχουμε θέμα ως προς τον σεβασμό της διαφορετικότητας, της θρησκείας, του σεξουαλικού προσανατολισμού, του σεξισμού απέναντι στις γυναίκες.
Και πολλά άλλα.
Η κουβέντα φτάνει στην καλλιτεχνική περιπέτεια της δημιουργίας του νέου του άλμπουμ. Για
να το ηχογραφήσει έφτασε μέχρι τις ΗΠΑ, στοΜπάφαλο συγκεκριμένα, κοντά στους καταρράχτες του Νιαγάρα, καθώς εκεί βρίσκεται το στούντιο του Ντέιβ Φρίντμαν, του
παραγωγού των MGMT
- που είναι και φίλος του Τόνι Ντούγκαν. Mετά ήρθε στο Ναύπλιο για
τις συμπληρωματικές ηχογραφήσεις σε ένα παρεΐστικο κλίμα. Μεγάλο ταξίδι. Μια
περιπλάνηση όχι και τόσο
ε
ύκολη για τον καθένα. Χρειάζεται πείσμα και μεγάλη
προσήλωση στον στόχο.
Για όλα αυτά τα ταξίδια δεν απαιτούνται πολλά χρήματα;
Κοίτα, μπαίνουν κάποια λεφτά στην άκρη είτε από τις πωλήσεις είτε από τις συναυλίες,
είναι και η μεγαλύτερη πηγή εσόδων.
Τι σου έκανε εντύπωση στην Αμερική;
Δεν ζήλεψα κάτι συγκεκριμένο. Γενικώς εκεί όλα είναι τεράστια. Τεράστια αυτοκίνητα,
τεράστια χάμπουργκερ.
Κάποιο στιγμιότυπο που να θυμάσαι;
Το πόσο παράξενες φαίνονται κάποιες μεσογειακές συνήθειες στους ξένους.Λέγαμε για παράδειγμα με τον Έλληνα κολλητό μου, ότι δεν θα παίξουμε μπάλα, αφού μόλις φάγαμε
κι αυτό τους φαινόταν πολύ αστείο. Ή το ότι οι μαμάδες μας επιμένουν να πίνουμε αμέσως
το χυμό όταν τον στίψουμε, γιατί αλλιώς οι βιταμίνες χάνονται.
Κάποια απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία. Ο Τιμολέων σπούδασε φιλοσοφία και μουσική στο Αμερικανικό Κολλέγιο. Υπήρξε μαθητής της Έλλης Πασπαλά. Η μητέρα του ασχολείται με
τον χορό, στοιχείο που μάλλον τον έκανε να ακολουθήσει το καλλιτεχνικό όνειρό του με
κάποια σιγουριά. Ο Ελληνοαμερικανός πατέρας τον εξοικείωσε από νωρίς με την αγγλική γλώσσα.
Θεωρείς τον αγγλικό στίχο ευκολία;
Όχι,καθόλου. Με ενδιαφέρει πολύ ο στίχος. Το Leaving Home το έγραψα όταν μια φίλη μου ήταν σε κώμα. Tην είδα κι άρχισαν να μου έρχονται αυτόματα οι στίχοι για το πέρασμα
στην άλλη όχθη. Το Global μιλάει για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μέσα στους αιώνες...
Ο Leon of Athens ευτυχώς ανήκει στην κατηγορία των Ελλήνων που δεν χρησιμοποιούν τον αγγλικό στίχο απλώς επειδή βολεύει στις συλλαβές. Εκφράζεται δημιουργικά με τραγούδια
που μιλούν μεταξύ άλλων για τη μετανάστευση, το Ιόνιο, τηνΑθήνα, την άνοδο του φασισμού. Δεν λείπει ωστόσο και η αναφορά στην ερωτική ζήλεια με το τραγούδι Αppartment. Ο indie-folk ήχος του άλμπουμ με την πλούσια ενορχήστρωση αναλαμβάνει την εξισορρόπηση ανάμεσα
στη μεγαγχολία και την αισιοδοξία.
Πάντως δεν θα έλεγες πως είσαι από τους καλλιτέχνες που κουβαλούν μια αδιέξοδη σκοτεινιά.
Όχι,παρόλο που είναι κάτι που εκτιμώ σε ανθρώπους που είναι έτσι ωςκαλλιτέχνες. Δεν συμφωνώ με την άποψη πως η τέχνη δεν πρέπει να είναι χαρούμενη ή πως πρέπει να είναι
μόνο ένα πανηγύρι. Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ των δύο.
Πώς προέκυψε η σκηνοθεσία του Λάνθιμου στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού Baby Αsteroid;
Ήξερα πως είναι εδώ στην Αγγλία, του έστειλα ένα γράμμα στο οποίο του έγραφα ποιος
είμαι, τι κάνω, από πού ξεκίνησα. Βρεθήκαμε αρκετές φορές πέρυσι,κουβεντιάσαμε, γίναμε φίλοι. Ο Γιώργος αποφάσισε να γυρίσει το κλιπ για το τραγούδι Baby Asteroid. Δεν το έχω ανεβάσει ακόμη στο ίντερνετ,σύντομα όμως θ’ ανέβει. Χωρίζεται σε τρεις διαφορετικές πρωτότυπεςιστορίες. Εν τω μεταξύ, ο Λάνθιμος δεν μου έχει εξηγήσει περί τίνοςπρόκειται,
και δεν θα το κάνει. Εγώ βέβαια έχω δώσει κάποιες δικές μου ερμηνείες.
Ποια έννοια σε τρώει καλλιτεχνικά; Να συμβιβαστούμε με τον κακό μας εαυτό, να βρεθούμε με τους άλλους;
Νααποδεχτούμε τους εαυτούς μας. Μου αρέσει το ενωτικό στοιχείο. Η γιορτήμέσα από τη μουσική, μου αρέσει να έρχονται οι άνθρωποι κοντά και ναδιασκεδάζουν. Μου αρέσει η ποπ μουσική...
Ακόμη και η ποπ της πίστας;
Όχι,γιατί δεν μου αρέσει η κουλτούρα γύρω από αυτή τη μουσική. Έχει μια μεγαλομανία και
δεν είναι τυχαίες δηλώσεις από τραγουδιστές όπως τουΠλούταρχου και του Σφακιανάκη περί Χρυσής Αυγή. Ούτε είναι τυχαίο πωςτέτοιοι άνθρωποι δουλεύουν σε νυχτερινά κέντρα.
- https://www.youtube.com/watch?v=ZggG4JKogNM
Πηγή:madamefigaro.gr
